In zonlicht spiegelt glas

in torens hoog, van macht

die lacht

weerkaatst als staal

om te verbergen, om niet

te worden geweten

terwijl de stad er om heen

afdaalt naar rampspoed en

in armoe gedrenkte kwalen

En als ik alles zou weten

en mijn woede reikte tot de

nok van mijn verstand

zou ik de steen dan gooien

de ramen van stilte breken

en ruiten van geheime besluiten:

het glas zou versplinteren,

zou rinkelen

verbrijzelen en tintelen in  de

vele kleuren  en schakeringen

van ons,

bevrijd in zon

als ik het kon