Ik ben tot het einde van de wereld gestapt

dat is afgezet met prikkeldraad

en een oud verbodsbord, niet verder gaan.

lege schoenen staan er te wachten,

sommige begroeid met mos of schimmels,

te treuren om hun voeten

Ik ben tot het einde van de wereld gegaan

aan mijn stappen zat roodbruine aarde

een paar koeien loeiden naar de ochtend

ergens onbestemd klonk een auto

op een ijle weg diep in de nevel

van de afgelopen nacht

de chaos werd in stilte verwoord

ik vermoed dat ik geen kou had

Ik stond er aan het einde van de wereld

onverwacht, verward

ik keek om

de weg terug liep licht bergop

duidelijk en wel in de dag

die uitklaarde

voor zover ik het kon zien.

Dit gedicht komt uit de bundel “Ik teken alvast de kaft”.

meer weten? klik hier